i z muzyką i z pieśniami,
z Aniołami, z pastuszkami
Uderzamy czołem śmiele,
w człowieczem go widząc ciele,
żeby przyjął nas do siebie,
a po śmierci stawił w niebie.
KOLĘDA 115.
![\relative c {
\clef tenor
\key f \major
\time 4/4
\autoBeamOff
\stemUp f8 f f a a4 g |
g8 g g \stemDown bes bes4 a \bar ":|"
c4 f8 d c4. a8 |
bes8[ g] d'8 bes bes4 a |
c8 c f d c4. a8 |
\stemUp a8[ g] \stemDown bes
\stemUp e, g4 f \bar "|."
}
\addlyrics { \small {
Wy -- krzy -- knij -- my wi -- wat Pa -- nu no -- wo -- tne -- mu,
Hej! wi -- wat, wi -- wat, wi -- wat nasz Pa -- nie,
Niech Ci bę -- dzie wdzię -- czne na -- sze śpie -- wa -- nie.
} }
\addlyrics { \small {
W_Be -- tle -- em na sia -- nku, w_żło -- bie zło -- żo -- ne -- mu.
} }](http://upload.wikimedia.org/score/p/z/pzu1p0znkibwntkbxyys4bhm75jum6g/pzu1p0zn.png)
Wykrzyknijmy wiwat Panu nowotnemu,
W Betleem na sianku, w żłobie złożonemu.
Hej! wiwat, wiwat, wiwat nasz Panie,
Niech Ci będzie wdzięczne nasze śpiewanie.
Boś Ty Bóg prawdziwy, Syn Ojca Wiecznego
Stałeś się człowiekiem dla człeka grzesznego:
Hej wiwat, wiwat, wiwat, gdy się tak dzieje,
Ty Ojców w otchłaniach spełniasz nadzieje.
Stałeś się człowiekiem byśmy nie zginęli,
W czartowskich kajdanach wiecznie nie jęczeli:
Hej wiwat, wiwat, wiwat niech cię to chwali,
Gdyśmy narodzenie twe oglądali.
Jakże wielki Boże! zbytnia miłość twoja,
Którą dla wiecznego świadczysz nam pokoja:
Grzesznik zaś tobie wszechmocny Boże,
Czemże taką łaskę odwdzięczyć może?
Dosyć miłość twoją jawnie pokazujesz,
Gdy tyle przykrości dla nas podejmujesz:
Ej jeszcze, jeszcze, jeszcze to mało,
Dla człeka z miłości wszystko dam ciało.
Dziwno mi to jednak Zbawicielu drogi,
Że ubogo leżysz na taki mróz strogi:
Ej nie dziw, nie dziw z ubóstwa Mego,
Bom wszystko dla człeka wydał grzesznego.
Czemóż tedy płaczesz, czyli ci żal tego,
Iżeś się narodził dla człeka grzesznego?
Ej płaczę, płaczę, płaczę dlatego,
Że umrę dla grzechu Adamowego.
Ale wielki Panie, wielkie to są dziwy,
Że cię człek nie przyjął w kącik osobliwy!
Ej tak złość ludzka bardzo zawzięta,
Ledwie mnie przyjęła między bydlęta.
Nie maszci dworzanów aby ci służyli,
Przy tym twardym żłobie aby cię cieszyli:
Ej nie masz, nie masz, nie masz tylko Maryja,
I Józef, który cię siankiem uwija.
Na tak ciężkim mrozie drżysz bez podściółeczki
Nie masz się czem zagrzać, nie masz kąpiołeczki,
Ej nie masz, nie masz, sam osioł z wołem
Swą parą chuchając, grzeją cię społem.
Czymże tobie Jezu za to odwdzięczymy,
Czem ci za tak wielką miłość nagrodzimy?
Ej nie nie, nie nie, nie pragnę więcej,
Serca i miłości pragnę człowieczej.
Więc ja ciebie Jezu dla twojej wygody
Przyjmuję do serca mojego gospody
Hej wiwat, wiwat, wiwat Anieli
Niech się całe niebo dzisiaj weseli!
