Strona:Paź Królowej.djvu/5

— 5 —

zalało ogród swemi złotemi blaski, stało się coś nieoczekiwanego.
 Do stóp królowej przypadł twór tak cudny, o jakim we śnie tylko marzyć można.
 Różnemi promienistemi barwami lśnił koloryt jego wspaniałych szat. Purpura, połysk szmaragdu, szafiru i rubinów, składały się na iście królewski strój rycerza.
 Bo, że rycerz to był, mówiły o tem dwie przytwierdzone do boków buławy i trąba wojennego hasła, u ust trzymana...
 Ciche letnie powietrze zadrgało falą ledwie uchwytnego westchnienia...
 Westchnęła królowa ze szczęścia, wionęła całą mocą swego aromatu, uniosła stulistą koronę.
 A cudny twór przyrody przylgnął ku sercu królowej i z ust jej purpurowych pił słodycz.
 Rozpoczęły się dni szczęścia dla przecudnego kwiatu.
 Piękny rycerz przylatywał co dnia