Strona:PWM Wiłkomirski Kazimierz 2.jpg

mistrzowskie w Łańcucie (1975–84), Baden-Baden (1982) i w Hochschule für Musik w Hanowerze (1983). Oprócz klas wioloncz. prowadził w Łodzi i we Wrocławiu klasę dyryg., w Gdańsku i Warszawie klasę muzyki kam., w Warszawie także ork. studencką. Wykształcił 24 wiolonczelistów, jego uczniami są m.in. G. Banaś, C. Barczyk, R. Suchecki, J. Węsławski, M. Wasiółka, M. Szczudłowska, B. Zaborowska oraz dyrygenci — J. Krenz, J. Wiłkomirski i A. Wicherek.
Działalność dyryg. K. W. rozpoczął 20 II 1927 koncertem w Filharmonii Warsz., w programie którego znalazły się: uwertura-fantazja Romeo i Julia oraz Wariacje na temat rokoko P. Czajkowskiego (z B. Ginzburgiem na wioloncz.), koncert fort. A. Skriabina (z Marią W. przy fort.), Kaprys hiszpański N. Rimskiego-Korsakowa. Poza Polską występował w Rumunii, Niemczech i na Łotwie, po 1945 w Związku Radz., Czechosłowacji, Niemczech, Bułgarii, Izraelu i na Kubie. Jako dyryg. operowy wystąpił po raz pierwszy w III 1933 w Operze Warsz. (Borys Godunow M. Musorgskiego). 1947–49 był kier. artystycznym, nast. (do 1952) dyryg. Opery i Filh. we Wrocławiu (z filh. współpracował także w sezonie 1962/63), w l. 1952–54 kier. artystycznym Filh. Bałtyckiej w Gdańsku, a od I 1953 kier. Studia Operowego w Gdańsku, przekształconego wkrótce w Operę Bałtycką, w której 1955–57 działał jako dyrygent. 1957–63 pracował w Operze Wrocławskiej jako dyr. (do wiosny 1960), kierownik artyst. (do XII 1960) i dyrygent (do 1963). Występował także w teatrach zagr., m.in. w Bratysławie, Budapeszcie, Dreźnie, Klużu-Napoce, Schwerinie. Był jurorem wielu międzynarod. konkursów muz. (Praga 1950, 1955, 1970, 1976, 1979, Moskwa 1962, 1966, 1970, 1974, 1978, 1982, Budapeszt 1963, Monachium 1968). W 1974 przewodniczył jury ogólnopol. konkursu dyryg. w Katowicach. Po raz ostatni wystąpił jako