Strona:PWM Szymanowski Karol 2.jpg

i jego żony Marty (zw. Olgą), siostry F. Blumenfelda. Komponować zaczął ok. 1896, jednak jego młodzieńcze utwory (pieśni, opery Złocisty szczyt i Roland) nie zachowały się. Jedynie wybrane preludia fort. zostały 1906 opublikowane jako op. 1. Po maturze zdanej 1901 w Szk. Realnej Samorządu Ziemskiego w Elizawetgradzie (obec. Kirowohrad) Sz. nie podjął regularnych studiów muz. Jesienią 1901 przyjechał do Warszawy i do 1904 pobierał prywatne lekcje harm. u M. Zawirskiego oraz kontrapunktu i komp. u Z. Noskowskiego. Dały mu one solidne podstawy warsztatowe, zabrakło jednak między uczniem a nauczycielem bliższej więzi duchowej i wspólnych celów artyst., toteż zapewne z tych względów Sz. zrezygnował z końcowego kursu instrumentacji. Istotne znaczenie w rozwoju jego kariery kompoz. miało założenie latem 1905 w Berlinie Spółki Nakładowej Młodych Kompozytorów Polskich przez G. Fitelberga, L. Różyckiego i A. Szeluta, przy poparciu finansowym Władysława ks. Lubomirskiego. Nieobecny wówczas w Berlinie Sz. został dokooptowany do Spółki, a Fitelberga poznał osobiście dopiero w I 1906. Celem Spółki miało być wydawanie utworów młodych twórców pol. oraz organizacja koncertów nowej muzyki pol. Pierwsze koncerty w Warszawie (6 i 9 II 1906, 19 IV 1907) i w Berlinie (30 III 1906 i 21 III 1907) zwróciły uwagę świata muzycznego na młodych kompozytorów, którzy od początku spotykali się tyleż z entuzjastycznym przyjęciem (m.in. Z. Jachimeckiego i A. Chybińskiego), co z ostrą krytyką (np. A. Polińskiego, który w „Kurierze Warszawskim” z 22 IV 1907 zarzucał im naśladowanie wzorów R. Wagnera i R. Straussa oraz brak elementów narod.). Sz., szybko uznany za najzdolniejszego z grupy nazwanej Młodą Polską w muzyce, znalazł wybitnych wykonawców swoich utworów w osobach P. Kochańskiego, A. Rubinsteina, S. Szymanowskiej i G. Fitelberga. Jego renomę utrwaliły nagrody na konkursach kompoz.: 1903 w Warszawie wyróżnienie za Sześć preludiów (nr 1, 3, 5, 7, 9 z op. 1 i nie umieszczone w tym zbiorze Preludium cis-moll), 1909 jedna z 10 nagród na konkursie w Berlinie za Preludium i fugę, 1910 we Lwowie I nagroda za I Sonatę fortepianową.
W l. 1911–13 Sz. często przebywał w Wiedniu, a nawet przez pół roku mieszkał tam razem z G. Fitelbergiem, który 1912–13 był dyryg. w Hofoper. 18 I 1912 odbył się pierwszy koncert kompoz. Sz. w Wiedniu, na którym wykonano II Symfonię op. 19 i II Sonatę fortepianową op. 21; 31 III tegoż roku zawarł 10-letni kontrakt wydawniczy z firmą Universal Edition. Lato i jesień kompozytor spędzał w Tymoszówce na pracy kompoz. Pod koniec III 1914 Sz. razem z S. Spiessem odbył podróż do Włoch, na Sycylię i do pn. Afryki (Algier, Biskra, Tunis); w drodze powrotnej zatrzymał się w Rzymie, potem w Paryżu (na zaproszenie kompozytora Ch. Cuvilliera), a między 28 V i 27 VII 1914 przebywał w Londynie. Na skutek napiętej sytuacji międzynarod. po zamordowaniu w Sarajewie austr. następcy tronu, Sz. zrezygnował z zaplanowanego wyjazdu do Szwajcarii do I.J. Paderewskiego i powrócił przez Berlin do Warszawy, a stamtąd przez Kijów do Tymoszówki.
W latach I wojny świat., odcięty od kontaktów z Europą, Sz. przebywał w miesiącach letnich w Tymoszówce, zaś późną jesienią i zimą wyjeżdżał do Kijowa, Moskwy i Piotrogrodu, gdzie poznał wielu wybitnych muzyków, m.in. S. Prokofiewa i A. Silotiego, który planował wykonanie jego III Symfonii „Pieśń o nocy”. W Tymoszówce dużo czasu poświęcał kompozytor lekturom dzieł filoz. i lit. — studiował Platona, F.W. Nietzschego, H. Bergsona, H. Taine'a, O. Wilde'a, W. Patera, T. Zielińskiego, W. Iwanowa, J. Burckhardta i in. Okres niezwykłego pobudzenia intelektualnego zaowocował eksplozją twórczą; poza licznymi nowymi dziełami muz. powstały wówczas jego próby lit. (powieść Efebos, wiersze). Traktowane jako sfera najzupełniej prywatna, pozwoliły mu wszakże rozstrzygnąć moralne niepokoje i zwerbalizować w formie artyst. własną postawę wobec sztuki, życia i miłości. Spotkanie z młodym gimnazjalistą, Borysem Kochno (poetą, później współpracownikiem S. Diagilewa), ugruntowało w tym czasie ostatecznie homoerotyczną orientację Sz.; nie przypadkiem największy ocalały fragment Efebosa (przetłumaczony przez kompozytora na ros.) zachował się właśnie u B. Kochna w Paryżu. Pisany w latach 1917–19 Efebos pozwolił kompozytorowi stworzyć sobie „iluzję życia” w najtrudniejszym okresie walk rewolucyjnych na Ukrainie. Po rewolucji lutowej 1917 władzę sprawowała Centralna Rada, dążąca do autonomii Ukrainy. Niepewna sytuacja polit., zwłaszcza coraz częstsze pogromy i rabunki, dokonywane przez zbolszewizowane oddziały żołnierzy, spowodowały, że rodzina Sz. w połowie X 1917 przeniosła się do Elizawetgradu. Pod koniec I 1918