muz. 1932 ponownie zamieszkał w Wilnie, gdzie uczył teorii muz. w Konserw. Muz., a 1935–39 był wicedyr. prywatnego Konserw. im. M. Karłowicza. Wykładał też na uniw. wileńskim. 1932 założył zespół wok. Pro Arte i zainicjował powstanie Rady Wileńskich Zrzeszeń Artyst. Podczas wojny był org. w kośc. św. Kazimierza w Wilnie. 1945 został dyr. PŚSM w Lublinie i wspólnie z żoną zorganizował Szk. Umuzykalniającą. 1947–50 był dyrektorem Państw. Wyższej Szk. Operowej w Poznaniu oraz dyr. i kierownikiem artyst. Filharmonii Poznańskiej. 1948–63 uczył komp. w PWSM w Poznaniu (od 1950 jako prof.); 1951–63 prof. kompozycji w PWSM w Warszawie (od 1957 kier. katedry). Jego uczniami byli m.in.: A. Bloch, H. Czyż, J. Fotek, A. Koszewski, W. Kotoński, Z. Krauze, B. Matuszczak, W. Rudziński, W. Słowiński. 1951-54 pełnił funkcję prezesa ZKP. 1952 przewodniczył jury II Międzynarod. Konkursu Skrz. im. H. Wieniawskiego. 1958 był prezesem poznańskiego oddziału ZKP, 1960 przewodn. Rady COPSA (Centr. Ośrodka Pedag. Szkolnictwa Artyst.), 1960–62 kierownikiem nauk. działaczy muz. CPARA (Centr. Poradni Amatorskiego Ruchu Artyst.), 1961-62 prezesem Towarzystwa Muz. im. H. Wieniawskiego w Poznaniu. 1961 należał do inicjatorów festiwalu Poznańska Wiosna Muz. 1962 przewodniczył jury Konkursu Kompoz. im. H. Wieniawskiego w Poznaniu. 1965 został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Poznańskiej Skałce. 1999 Filh. Poznańska przyjęła imię T. Sz. Nagrody: 1950 nagr. państwowa II st.; 1951 nagr. państwowa I st.; 1957 Nagr. Preze-
