Strona:PWM Scarlatti Domenico 3.jpg

klawesynista akompaniował Farinellemu, znalazł się na drugim planie. Nadal jednak pozostawał pod protekcją Marii Barbary, dzięki której Jan V nobilitował go 1738, nadając order rycerski. W tymże roku wydrukowano w Londynie zbiór 30 utworów S. pt. Essercizi per gravicembalo, zaopatrzony w obszerną, hołdowniczą dedykację dla Jana V i kontrastującą z nią krótką, lapidarną przedmowę do „czytelników”. Rok później Roseingrave opublikował w Londynie poszerz. wydanie Essercizi, a w latach 40. i 50. pojawiły się wydania utworów klawes. S. w Paryżu, Wenecji, Parmie, wzbudzając podziw lub dezaprobatę, zaczęły krążyć odpisy jego utworów — Domenico S. stał się znany. Pod rządami (od 1746) „melomanów” Ferdynanda VI i Marii Barbary muzyka zajęła uprzywilejowaną pozycję na dworze, nadal panował faworyt króla Farinelli, natomiast na życzenie królowej w l. 1752-57 skopiowano 13 t. utworów klawes. S., którego w tychże latach odwiedzał A. Soler. Z 1756 lub 1757 pochodzi Salve Regina, z adnotacją „Ultima delle sue composizioni, fatta in Madrid poco prima di morire”.
Wobec braku dokumentacji źródłowej (zwł. autografów), zniszczonej wskutek kataklizmów (1734 spłonęła cała bibl. kapeli król. w Madrycie, 1755 miało miejsce ogromne trzęsienie ziemi w Lizbonie) historycy odtwarzają życie kompozytora na podstawie źródeł pośrednich. Upłynęło ono w bliskich terytorialnie lecz odmiennych kulturowo środowiskach; we Włoszech panowała twórcza rywalizacja artystów inspirowanych poczynaniami arystokracji świeckiej i duchownej, w Hiszpanii górował splendor i rygor, otaczający despotycz-