Strona:PWM Salieri Antonio 3.jpg

Elżbietą Wirtemberską. W tym samym roku S. objął funkcję kapelm. na dworze ces., którą pełnił do emerytury (1824). Po śmierci Józefa II (1790) został zdymisjonowany ze stanowiska w teatrze dworskim, natomiast nadzorował rekrutację instrumentalistów, śpiewaków, a nawet budowniczych organów. Zajmował się gromadzeniem instrumentów oraz muz. archiwum dworskim, a przede wszystkim był odpowiedzialny za planowanie muz. oprawy wydarzeń, związanych m.in. z kongresem wiedeńskim (faworyzował utwory rel. J.G. Albrechtsbergera, J. i M. Haydnów, G. Reuttera mł., J. Eyblera, L. Hofmanna i W.A. Mozarta). Jako prezydent Tonkünstler-Sozietät organizował i prowadził koncerty na cele charytatywne. Spośród wszystkich późnych oper (trzech do libr. G. De Gamerry i trzech C.P. Defranceschiego) największy sukces przyniosła mu Palmira, regina di Persia, a także (wznawiany obec.) Falstaff. Ostatni ukończ. utwór sceniczny S. — singspiel Die Neger, wyst. 1804 — nie wzbudził już większego zainteresowania.
S. wiele czasu poświęcał pracy pedag., szczególnie po 1804. Specjalizował się w kształceniu sopranów kolorat., uczył m.in. Catharinę Cavalieri i córki Gassmanna: Therese Rosenbaum i Marię Annę Fux. Do grona jego uczniów w zakresie kompozycji należeli m.in. L. van Beethoven, F. Schubert, J.N. Hummel, I. Moscheles, G. Meyerbeer, C. Czerny oraz F. Liszt. Był jednym z założycieli Musikakademie (1817) oraz Gesellschaft für Musikfreunde w Wiedniu. W uznaniu zasług odznaczony został 1815 orderem Legii Honorowej oraz 1816 Złotym Medalem, przyznanym w 50. rocznicę jego przyjazdu do Wiednia.