Strona:PWM Pleyel Ignaz Joseph 3.jpg

jących się niekiedy równocześnie w różnych oficynach. Ich poziom jest nierówny. Największą wartość mają jego kwartety smyczk. (pierwsze doczekały się co najmniej 10 wyd.), zdradzające dużą łatwość komponowania, świeżość inwencji i dobre opanowanie rzemiosła. Stylistycznie są one bliskie dziełom Haydna i były wysoko oceniane przez Mozarta, L. Boccheriniego i ówczesnych krytyków (F.-J. Fétis), którzy uważali je za dobre wprowadzenie publiczności w język muz. znacznie ambitniejszych kwartetów Haydna. Większość symfonii pochodzi już z lat paryskich, ale zdradzają one cechy stylist. wypracowane na gruncie kwartetów (uproszczony styl Haydna, w atrakcyjny sposób połączony z mozartowską dramaturgią). Duże walory dydakt. posiadają duety na 2 skrz., skrz. i altówkę, skrz. i fl. W całym dorobku kompozytora istnieją liczne zapożyczenia, dokonane zarówno przez samego I. P., jak i późn. wydawców, często bez jego zgody. Wiele dzieł stanowi jedynie transkr. czy adapt. wcześniejszych utw. (lub ich części) na inne kombinacje instr., ze zmianą tonacji, metrum, rytmiki, z inną sekwencją części lub dodaniem nowych itp.; także niektóre pieśni są przeróbkami fragm. z jego kwartetów lub symfonii. Ta chętnie stosowana procedura „samopowielania” świadczy o pośpiechu i dużej ekonomii pracy w celu sprostania zapotrzebowaniom szerokiej publiczności. Autorstwo wydanego przez oficynę P. podr. Nouvelle Méthode de Pfte., contenant les principes du doigté (Paryż 1796) pozostaje sporne (I. P. lub J. Dusík).