Strona:PWM Kurpiński Karol 2.jpg

później dedykował swoją pracę Wykład systematyczny zasad muzyki na klawikord (1818). 1812 uczył w Szkole Dramatycznej przy Teatrze Narod., a 1817 w Szkole Muzyki i Sztuki Dramatycznej w Warszawie. W uznaniu zasług K. i jego działalności kompoz. 1819 został na jego cześć wybity złoty medal, do którego dołączono adres hołdowniczy podpisany przez wybitnych przedstawicieli ze świata nauk., artyst. i politycznego. Wzrastająca sława kompoz. K. i uświetnianie przezeń dworskich uroczystości swymi utworami sprawiły, iż 1819 car Aleksander I mianował go swym nadwornym kapelmistrzem, a 1823 odznaczył Orderem św. Stanisława IV kl.
1820 założył K. „Tygodnik Muzyczny”, w którym zamieszczał swoje artykuły. W III 1823 wyjechał jako stypendysta rządu w ośmiomiesięczną podróż po Europie w celu zaznajomienia się z organizacją teatrów operowych w Zach. Europie i przeniesienia ich osiągnięć na grunt sceny warszawskiej. Z podróży tej zachował się dziennik będący cennym źródłem historycznym. Podczas pobytu w Paryżu ukończył III cz. Koncertu klarnetowego, nad którym pracował od 1820.
Po odejściu Elsnera z teatru K. został od 1 VII 1824 jedynym dyryg., a tym samym dyr. sceny operowej; 15 VII 1825 wszedł w skład 3-osobowego komitetu kierującego teatrem. Nadal komponował, prowadząc równolegle działalność koncertową, dyrygował prawie wszystkimi koncertami w stolicy, m.in. prawyk. Koncertu fortepianowego f-moll Chopina z udziałem kompozytora jako solisty (17 III 1830). Podczas powstania listopadowego wystawił kilka oper o patriotycznej tematyce, skomponował 8 pieśni powstańczych, a wśród nich Warszawiankę uważaną wówczas powszechnie za hymn narod. Po upadku powstania K. pozostał na dotychczasowym stanowisku; 24 II 1833 dyrygował inauguracyjnym przedstawieniem w nowym gmachu zw. Teatrem Wielkim. Wobec zamknięcia konserw. (1830) i związanego z tym braku śpiewaków zorganizował 1835 przy Teatrze Wielkim 3-letnią Szkołę Śpiewu, której był dyr. do 1840. Już 1837 wystawił wyłącznie siłami uczniów operę Rossiniego Włoszka w Algierze. W szkole tej zdobyło wykształcenie 16 śpiewaków, m.in. P. Rivoli i J. Dobrski, pierwsi odtwórcy Halki Moniuszkowskiej. Z powodu różnych intryg, ciągłych zatargów z dyr. teatru o samodzielność działania, o repertuar i polskość sceny 1840 K. podał się do dymisji. Ostatnie lata życia spędził w osamotnieniu. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Ze składek publicznych postawiono K. pomnik nagrobny.