Strona:PWM Karłowicz Mieczysław 2.jpg

Równocześnie uczęszczał na wykłady z historii muzyki, historii filozofii, psychologii, fizyki na wydziale filoz. uniw. w Berlinie. Od XII 1895 do końca 1896 powstała większość spośród 22 zachowanych sol. pieśni K., w tym 10 do słów K. Przerwy-Tetmajera. Z Berlina K. pisał korespondencje muz. do EMTA, opowiadając się zdecydowanie za kierunkiem neoromantycznym, wagnerowskim. 15 IV 1897 na popisie uczniów Urbana została wykonana Serenada na ork. smyczkową op. 2. Obok drobniejszych kompozycji w latach studiów u Urbana powstała muzyka do dramatu J. Nowińskiego Biała gołąbka. Uwertura do Białej gołąbki, znana także pod tytułem Bianka z Moleny, została wyk. 14 IV 1900 w Berlinie, także na popisie uczniów Urbana. Pod koniec lat 90-ych K. podjął pracę nad Symfonią „Odrodzenie”, którą skończył już samodzielnie, po powrocie do kraju. W IV 1901 K. ukończył studia i wrócił do Warszawy. 1902 powstał dedykowany S. Barcewiczowi Koncert skrzypcowy A-dur op. 8.
Swym artykułem Muzyka swojska w Filharmonii warszawskiej zainicjował walkę o obecność współcz. muzyki pol. w repertuarze nowo powstałej Filh. Warszawskiej. 1903 działał w zarządzie Warszawskiego Towarzystwa Muz., przy którym założył i prowadził ork. smyczkową. W tymże r. ukazała się cenna publikacja K. Nie wydane dotychczas pamiątki po Chopinie, zawierające korespondencję Chopina. 21 III 1903 w Berlinie odbył się koncert kompozytorski K., na którego program złożyła się uwertura do Białej gołąbki, Koncert skrzypcowy i Symfonia „Odrodzenie”, dyrygował kompozytor, solistą był S. Barcewicz.
Nie zrażony mało pochlebnymi recenzjami po swym kolejnym koncercie kompoz. w Wiedniu (8 II 1904), K. poświęcił się całkowicie twórczości w dziedzinie jednego gatunku: poematu symfonicznego. 1904-09 powstało 6 poematów symf. op. 9-14: Powracające fale, Odwieczne pieśni, Rapsodia litewska, Stanisław i Anna Oświecimowie, Smutna opowieść oraz Epizod na maskaradzie pozostawiony w szkicach (dokończony oraz zinstrumentowany po śmierci kompozytora przez G. Fitelberga). 1906 kompozytor wyjechał do Lipska na kurs dyrygencki A. Nikischa. 21 III 1907 w Berlinie na koncercie kompozytorów Młodej Polski odbyło się prawyk. Odwiecznych pieśni. K. zaznaczył w ten sposób swoje poparcie dla grupy twórców zrzeszonych w Spółce Nakładowej Młodych Kompozytorów Pol. (zw. przez historyków „Młodą Polską”), do której formalnie nie należał. W tymże r. kompozytor osiedlił się w Zakopanem. Z Tatrami łączyła go od lat szczególna więź duchowa. Działał w Towarzystwie Tatrzańskim, publikował artykuły z wędrówek górskich, pasjonował się wspinaczką, jazdą na nartach, fotografiką; stał się jednym z pionierów polskiego taternictwa.