Strona:PL Zola - Ziemia.pdf/261

 — Nie, trzydzieści.
 — No! to trzymaj je sobie!
 I wesoły chłopak zbliżył się do kobiet, uśmiechając się do matki, do siostry i do kuzynek, jak gdyby je wczoraj dopiero pożegnał. One również powitały go uprzejmie, zdawały się nie pamiętać dwuletnich sprzeczek i nieporozumień. Jedna tylko matka, której Liza opowiedziała o spotkaniu go na ulicy Grouaise, patrzyła nań badawczo, jak gdyby chciała przeniknąć wzrokiem po co chodził do notaryusza, Ale niczego domyśleć się nie mogła. Żadne z nich nie uczyniło o tem najlżejszej wzmianki.
 — A zatem przyjechałaś tu, aby kupić krowę? — odezwał się wreszcie Kozioł do Lizy. — Wiem to od Jana... Ot! patrzaj! tu właśnie stoi śliczne bydlę!
 I wskazał palcem na dużą krowę białą w czarne laty.
 — Czterdzieści pistolów, dziękuję za łaskę! mruknęła pod nosem Franciszka.
 — Czterdzieści pistolów dla ciebie, mały gawronie! — odrzekł Kozioł, klepiąc ją żartobliwie po ramieniu.
 Ale oburzona dziewczyna odepchnęła go z gniewem od siebie.
 — Dajże mi święty spokój! Czy słyszysz?... Nie lubię zadawać się z chłopcami.