Strona:PL Zola - Ziemia.pdf/214

znacznie od południa. Wiktor skończył wprawdzie klepać kosę, nie śpieszył się jednak do roboty: po chwili, zobaczywszy Flądrę, przechodzącą ze swemi gęsiami, wymknął się cichaczem i pobiegł za nią w zarośla, nad brzeg rzeki.
 — Masz tobie! — wykrzyknął Jan — już i na nią ostrzy zęby.
 Franciszka parsknęła głośnym śmiechem.
 — Oh! za stary dla niej.
 — Za stary!... Nie wierz temu, jedno na drugie ostrzy zęby.
 Gwizdnął przeraźliwie, naśladując tarcie kamienia o żelazo; Palmyra pokładała się ze śmiechu i trzymając się za boki, jakby ją kolka ukłuła, zawołała:
 — Co się dziś stało Janowi? plecie jak na mękach!
 Rzucano wciąż nowe wiązki siana, stóg wrastał. Wszyscy śmieli się z pana Lequeu i Berty, którzy usiedli zmęczeni. Kto wie, może dziewczyna pozwalała łaskotać się słomą, nie będzie miał przecie chleba z tej mąki.
 — Wstydzilibyście się gadać głupstwa! — rzekła Palmyra, dusząc się ze śmiechu.
 Jan chciał ją rozdrażnić trochę.
 — Myślałby kto, żeś sama tego nie próbowała; nie darmo przecie masz trzydzieści dwa lat!
 — Ja, nigdy.