Strona:PL Zola - Ziemia.pdf/135

 — Idę spać, żegnam was.
 — Jakto? dlaczego nas żegnasz?
 — Bo przededniem wracam do la Chamade... Pewnie więc już was nie zobaczę.
 Ojciec i matki stali przed nim osłupieni.
 — No! a twoja część — zapytał Fouan — czy bierzesz swoje?
 Kozioł zabierał się do wyjścia, stojąc już przy drzwiach odwrócił się:
 — Nie!
 Dreszcz wstrząsnął całem ciałem starego wieśniaka Wyprostował się dumnie, raz jeszcze przypomniał sobie dawną swą przewagę w rodzinie:
 — Jak chcesz! niegodziwy z ciebie syn! Oddam twemu bratu i siostrze, co im się należy, wydzierżawię im twoją część i postaram się, aby zatrzymali wszystko po mojej śmierci... Nic nie dostaniesz a teraz wynoś się!
 Kozioł ani drgnął, stał spokojnie, sztywny jak drąg.
 Teraz już Róża próbowała go rozczulić:
 — Ach! ty niedołęgo! wiesz przecie, że cię kochamy tak, jak tamtych!... Jak żmija kąsasz rękę, która cię wyniańczyła. Przyjmijże!
 — Nie!
 Wyszedł z obory, poszedł spać Liza i Franciszka, wracały w milczeniu do domu, wzruszone sceną, której były świadkami przed chwilą. Objęły się rękoma za szyję, wśród