Strona:PL Zieliński Gustaw - Poezye, tom II.pdf/17

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

Ale spaliwszy wkoło wsie i miasta,
W zamkach, bagniskach i lasach się chronił.
Rzadko, mąż zeszły, dziecko lub niewiasta,
Których nasz żołnierz wytropił i zgonił
Plon nasz zwiększali. — Ja z plonu, podziałem
Prócz łupów — starca i dziewkę dostałem.

XXVII.

„Starzec — był ślepy pruski wajdelota,
Lat zima, brodę i włos mu bieliła;
Dziewczyna — dziwnej piękności istota
Ślepego ojca za rękę wodziła.
Padła mi do nóg, obietnicą złota
I łzą — o wolność dla starca prosiła.
Jam sławy pragnął, nie brańców, ni łupu; —
Starcain wraz z dziewką puścił bez okupu.

XXVIII.

„Niedługo potem, żal mi tego było,
Bo Ilhy pamięć w mem sercu została;
Wszystko, co dotąd miało postać miłą
Ona mi, smętną szatą przyodziała,
Bo po jej stracie nic już nie cieszyło;
Nawet gdy trąba wojenna zagrzmiała,
Ja się czczym lubej łudziłem obrazem,
Zamiast na sławę zarabiać żelazem.

XXIX.

„Sprzykrzywszy trudy, widząc korzyść małą,
Niechcąc dać ucha radom starszej głowy,