między nauczycieli w Płocku, znani są z tego czasu z nazwiska, Jacob i Niemirowski.
W r. 1827, zapisał się Gustaw na wydział prawa i administracyi uniwersytetu warszawskiego, i w ciągu trzech lat ukończył w nim nauki.
Owoczesny wydział prawny w Warszawie, nie odznaczał się obfitością katedr, ale celował doborem profesorów; każdy prawie z pomiędzy nich, był, lub stał się prawdziwą ozdobą naszej literatury naukowej. I tak: Jan Wincenty Bandtkie[1], dziekan wydziału, jest twórcą historyi prawa polskiego, którą w uniwersytecie przez lat kilkanaście wykładał i w dziełach drukiem ogłoszonych rozwinął. Prócz tego przedmiotu, któremu cztery godziny tygodniowo poświęcał, Bandkie uczył także, Instytucyj prawa rzymskiego wedle kodeksu Justyniana. Wacław Aleksander Maciejowski[2], przyszły autor „Historyi prawodawstw słowiańskich“, wykładał wtedy w uniwersytecie „Digesta“ dogmatycznie i egzegetycznie, pięć razy na tydzień, a nadto objaśniał dzieło Gaja[3]. Romuald Hube[4], młody jeszcze natenczas, ale zwracający na się uwagę w świecie naukowym swojem ogromnem odczytaniem i bystrością krytycznego rozumu, zaznajamiał słuchaczów z historyą prawa rzymskiego, germańskiego i gallijskiego. Fryderyk hr. Skarbek[5], zarówno głośny w belletrystyce, jak w dziedzinie nauki gospodarstwa społecznego, miał odczyty o ekonomii politycznej, o finansach i policyi. Ksiądz Franciszek Ksawery Szaniawski, znany z licznych swoich drobnych rozprawek, tłómaczył
- ↑
Jan Wincenty Bandtkie (1783-1846) – polski historyk prawa, edytor i leksykograf.
- ↑ Wacław Aleksander Maciejowski (1792-1883) – polski historyk prawa, słowianoznawca, historyk kultury.
- ↑ Ljudevit Gaj (1809-1872) – chorwacki działacz polityczny i poeta.
- ↑ Romuald Hube (1803-1890) – polski historyk i prawnik.
- ↑ Fryderyk Skarbek (1792-1866) – polski hrabia, ekonomista, pisarz, historyk, działacz społeczny, malarz.
