Strona:PL Zieliński Elementy dramatyzmu.pdf/14

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

właśnie to powodzenie nastręcza i trwożne myśli: czy będzie ono stałe? Trwoga rośnie po przybyciu królowej: miała ona złowrogi sen, który opowiada chórowi. Chór jej radzi wyzwać z podziemi duszę jej męża, zmarłego króla Darjusza — uważano to za wcale możliwe. Ale nim zdążyła postąpić według tej rady, zjawia się zwiastun z trwożną wiadomością: poległo całe wojsko perskie, sam król zaledwie się uratował. Teraz dopiero wyzywa królowa duszę Darjusza, ale i ten nic pocieszającego jej i starcom powiedzieć nie może. Rozpacz ogarnia wszystkich; jej szczytem jest powrót samego króla Xerxesa, upokorzonego doświadczoną klęską, czem się kończy tragedja.
Jest ona pod wielu względami godna naszej uwagi, ta prarodzicielka naszego teatru. Proszę bowiem uważać, że została ona wystawiona w Atenach w 472 r.; widzowie mieli po za sobą Akropol z jego zburzonemi przez tych samych Persów świątyniami; czy można sobie wyobrazić,