Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/217

 — Tem lepiej... I gdzież go pani znalazłaś i w jaki sposób?
 — W smutnych okolicznościach, których nie mogę ci objaśnić.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ przyrzekłam zachować milczenie w tym przedmiocie.
 — I człowiek ten zapewne jest bogaty?
 — Bardzo bogaty...
 — Ktoś z wyższego towarzystwa?
 — Nosi nazwisko poważane, o którem zabroniono mi mówić... Przysięgłam...
 — I cóż, czy chce on coś zrobić dla swej córki?
 — Już uczynił.
 — Cóż takiego?
 — Zabezpiecza Marcie majątek?
 — Pieniądze!.. Nie mogąc, czy nie chcąc dać jej swego nazwiska, daje jej pieniądze... Czy przynajmniej jest po ojcowsku hojnym?
 — Daje Marcie trzykroć sto tysięcy franków.
 Zdziwienie znów opanowało kataryniarza.
 — Trzykroć!.. — powtórzył — a gdzież są te pieniądze?
 — Umieszczone zostały w pewnej firmie, która płacić będzie od nich po cztery od sta procentu rocznie.
 — Ho! ho! to dwanaście tysięcy franków dochodu.
 — Który Marta posiada od tego dnia...
 — No to mnie trochę godzi z tym panem, chociaż spełnił tylko swój obowiązek... Ha, przynajmniej dziew-