Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/174

 — Kto śmiał to zrobić? kto? — piorunuje srogi zwierzchnik.
 — To pewnie ci z pierwszej... — objaśnia z miną potulną Sprężycki.
 — Nie, nie! — poprawia go drugi — to tamci z czwartej. Oni tak zawsze!
 Znalazł się trzeci, który stawia nową hipotezę:
 — To najpewniej te chłopaki z ulicy! Nikt, tylko chłopaki.
 — Winni będą wykryci i ukarani! — grozi Jowisz szkolny i krokiem majestatycznym klasę opuszcza.
 Po jego wyjściu, wszczyna się harmider nieopisany. Nie ustaje on nawet po dzwonku, gdy do klasy, wojskowym, rytmicznym krokiem, głośno stukając okutą trzciną, wkracza profesor Effenberger.
 — Ach, tak, panie, tak! — krzyczy na całe gardło. — Co wirabiacie, waryaty, baranie głowy, szpicbuby? Cicho mi tam!
 Chłopcy uciszają się na chwilę — ale po to tylko, aby tem swobodniej przygotować i wypuścić na wroga nowe hufce. Wrogiem jest nauczyciel; wojsko wyobrażają trzymane w pudełkach chrabąszcze.
 Effenberger siada na katedrze i w tejże chwili zrywa się z fotela. Po kałamarzu łazi chrabąszcz. Cała katedra jest podminowana chrabąszczami.
 — Prymus, wirzuć za drzwi ten robak! — woła nauczyciel.