Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/169

 W tejże chwili rozczapierzona ręka nauczyciela spada mu na czuprynę. Pozytywka odrazu grać przestaje.
 Tymczasem Smoliński zdążył już wypisać kredą żądane słowa.
 W chwili, gdy łacinnik odwrócił się do tablicy, Sprężycki, choć mu się łzy w oczach kręcą, zamienia porozumiewawcze uśmiechy z tym i owym kolegą.
 — Smoliński, baczność, uwaga. Napisz praeteritum imperfectum od amo, moneo, et caetera.
 Kreda głośno skrzypi — Bonuś w pocie czoła wykonywa swe zadanie.
 — Durniu! bestyo jedna! — rozlega się nagle głos Izdebskiego. — Coś ty napisał?
 — Napisałem, co kazał pan profesor.
 — Czytaj!
 — Amo, moneo et caetra.
 — Po coś napisał et caetera?
 — Pan profesor tak dyktował.
 — Zwaryowałeś, durniu!
 — Niech klasa powie, czy kłamię. Wszyscy słyszeli.
 »Klasa« tłumi śmiech. Izdebski wyciąga rękę do czupryny Bonusia — ale cofa ją zaraz, gdyż chłopiec ma włosy przy samej skórze ostrzyżone. Więc porzestaje tylko na gniewnem mruknięciu:
 — Zetrzej to wszystko!
 Bonuś ściera.