Strona:PL Wassermann Jakób - Ewa.djvu/252

 — Tak, to istotnie najlepsze i jakby nie chcąc do niej mówić, dodał: — Powiedz jej to.
 Karen przystanęła, wznosząc ramiona, jakby czuła chłód i rzekła głosem ochrypłym od pijaństwa:
 — Dajcież mi pokój! Cóż to gadacie? Nie ruszę się stąd. Jestem zmęczona. Nie troszczcie się o mnie.
 Oparła się o ścianę domu, a skórzany kapelusz z kauczukowemi wiśniami zakrył jej oczy. Trudno sobie było wyobrazić coś bardziej odpychającego i rozpaczliwego.
 — Widzę tam szyld hotelu! — rzekł Crammon, wskazując oświetloną tablicę przy końcu ulicy.
 Krystjan mający wzrok bystry, odparł:
 — Tak. Hotel pod królem Grecji! Idź, proszę i dowiedz się.
 — Miła okolica! — mruknął Crammon — Miła sprawa. To jest pokuta za grzechy moje.
 Potem ruszył przed się.
 Krystjan stał milcząc, obok dziewczyny, zapatrzonej smutnie w ziemię. Palce jej skubały bezwiednie czerwoną wstążkę. Wybiła druga. Po chwili ukazał się Crammon. Jął zdala dawać znaki i krzyknął:
 — Ready!
 Krystjan przemówił teraz po raz pierwszy do Karen:
 — Znaleźliśmy dla pani umieszczenie!
 Wyrzekł to tonem nosowym i mrugnął oczyma, czego nie czynił nigdy. Własny głos wydał mu się niesympatycznym.
 — Może tam pani spędzić kilka dni.
 Spojrzała nań z nienawiścią i złą jaką ciekawością, potem zaś spuściła oczy.
 — Będzie tam pani bezpieczną od tego człowieka.