marnych celów swej kronikarskiej agitacji. To słowo, które jasno się tłumaczy swem pochodzeniem od Demosa — ludu sfałszowano, jak wszystkie w tym podłym ustroju, opartym na kłamstwie, obłudzie i fałszu. Demokracja Whitmana to nie powszechne głosowania, to nie równość parlamentarna i t. p. oszustwa! Poeta nazywa Demokrację swą matką, żoną, kochanką, dzieckiem; lecz to pojęcie umiłowanej demokracji nie jest bynajmniej dla niego jakąś formą czasową, rządów, jakąś koncepcją polityczną!
Demokracja Whitmana to złączenie, zbratanie zlanie się wszystkich narodów — to jedna „Dusza ludzkości". Współpraca, nie współzawodnictwo! Zwycięstwo ogółu gromady nad jednostką, nad indywidum. Zwycięstwo pracy wspólnej dla celów wspólnych! Whitman idzie dalej nawet. W swem miłosnem objęciu wszystkich i wszystkiego mieści zarówno zbrataną ludzkość jak i świat zwierzęcy roślinny całą naturę. Wszechświat cały. Jednostka to tylko świadoma kropla wielkiego oceanu! Świadoma nuta wielkiej symfonji wszechświata. Oto taką jest droga poezji marzeń Whitmana, taką jest droga nowej poezji. Taka poezja rozszerza serce! Whitman był człowiekiem z otwartem
Strona:PL Walt Whitman.pdf/32
Ta strona została uwierzytelniona.
