Strona:PL Waleria Marrené-Walka 270.jpeg

 — Pójdziesz pani za hrabiego Leona? powtórzył z uśmiechem niedowierzania: i kiedyż jeśli można zapytać?
 Oktawia wzruszyła ramionami:
 — Nie jestem w obowiązku odpowiadać panu, wyrzekła głosem, który drżał jej na ustach pomimo lekkiego tonu jaki umyślnie przybrała; przecież ponieważ bawimy się w szczerość zbyteczną, powiem, że uczynię to jak najśpieszniej.
 — Chcesz pani zapewne powiedzieć, iż zamierzasz to uczynić.
 — Uczynię.
 — Pozwalam sobie o tem wątpić.
 — Czy nie raczysz mnie pan objaśnić dla czego? spytała z najgłębszem lekceważeniem panna Salicka.
 Placyd uśmiechnął się tryumfalnie, nachylił się ku niej i szepnął dobitnym głosem:
 — Bo hrabia Leon nie zechce ożenić się z panią.
 Oktawia wybuchnęła suchym, przymuszonym śmiechem.
 — Czy on także, wyrzekła, pogardzi majątkiem i zwróci się do jakiej rozpocz5tej sielanki?
 Ale Ziemba wstrząsnął głową.
 — Takich ludzi jak mój brat, wyrzekł z mimowolną powagą, spotyka się bardzo rzadko; gdybym był przesądny, gotówbym wierzyć w moją gwiazdę, skoro on, jedyny którego mogłem się lękać, sam dobrowolnie ustąpił mi z drogi. Uczucia rzadko na seryo powodują ludźmi i to dobrze bo są to rzeczy trudne do obrachowania.
 — Więc z jakiegoż powodu porzuci mnie hrabia Leon pytała Oktawia wcale nie ciekawa filozoficznych poglądów.
 — Z kilku powodów, a najważniejszy jest ten, że hrabia Leon nie potrzebuje łakomić się na pani majątek, bo sam znalazł ogromne skarby.
 Oktawia załamała ręce, zapominając o wszystkiem.