Strona:PL Waleria Marrené-Walka 267.jpeg

 — Pomimo to, ciągnął dalej hamując wybuch uczuć, brat mój był tak szalony, że odrzucił.
 Była nieskończona gorycz w jego głosie, w samem brzmieniu tych słów.
 Oktawia podniosła głowę.
 — I cóż ztąd? wyrzekła, wszak jestem wolną jeszcze i panią siebie?
 — Zależysz pani od ojca, jesteś prawie narzeczoną hrabiego Leona.
 Tu już zuchwalstwo Placyda dochodziło do ostateczności.
 — Panie! wybuchnęła panna Salicka: jakiem prawem śmiesz przemawiać do mnie w ten sposób?
 Ziemba uśmiechnął się zjadliwie.
 — Nie zapominaj pani, iż jestem bratem człowieka, którego chciałaś zaślubić, a zatem powinienem być także równy jemu w twoich oczach.
 Jakkolwiek chwila ta bolesna była dla Oktawii, przecież porównanie wydało się tak niestosowne, że roześmiała się szyderczo.
 — Rzeczywiście, szepnęła, pan podobny jesteś do brata.
 — Nie, pani, powtórzył prostując się Placyd: pomiędzy nami jest wielka różnica. On potrafił zniweczyć wszystkie ślepe dary trafu i losu; ja pokrzywdzony od natury, wywalczam własną siłą to, czego on ująć nie umiał nawet, gdy samo spływało ku niemu.
 Mówiąc to Ziemba, zdawał się rosnąć i hardzieć, po raz pierwszy w życiu odkrywał tajoną istotę swoją, wydawał się z żądzami, które płynęły tłumione w jego piersi, Oktawia słuchała go przerażona.
 — Ty sama pani, ciągnął dalej, ofiarowałaś rękę memu bratu, chciałaś darzyć go majątkiem, szczęściem; a ja, któremu nie raczyłaś dawniej nawet ukłonu, którego powitałaś szyderczym śmiechem, ja sam zdobędę majątek i ciebie.
 Pokorny cichy Placyd zmienił się do niepoznania; brzyd-