Strona:PL Waleria Marrené-Walka 226.jpeg

 Chwilę trwała pomiędzy nimi milcząca scena. Ręce Maryi nie wyrywały się z rąk jego; spoglądała na tę głowę pochyloną przed nią promiennemi oczyma, jak gdyby także uderzona prawdą jakąś, której nie domyśla się nigdy i czekała drżąca co jej powie.
 Fulgenty opamiętał się szybko, wypuścił jej ręce i powstał, ale tak śmiertelnie blady, tak chwiejący się, że wesprzeć się musiał.
 — Pani! wyszeptał zaledwie słyszanym głosem: Maryo przebacz mi, byłem szalony.
 Słysząc te urywane słowa, kobieta podniosła głowę.
 — Co panu mam przebaczyć? zawołała. Panu coś jest, pan cierpisz?
 Fulgenty uspokoił się nadludzkiem wysileniem.
 — Nie dziw mi się pani, wyrzekł głucho: przyszedłem cię pożegnać.
 W jednej chwili bladość przeszła z jego twarzy na jej lica.
 — Mnie pożegnać? powtórzyła wlepiając w niego przerażone oczy, ja pana nie rozumiem, to być nie może.
 On patrzał na nią łzawo, serce kruszyło mu się w piersi.
 — Powinienem to uczynić, odparł.
 I milczał chwilę.
 Pani! zawołał z wybuchem: ja dla ciebie oddałbym życie i więcej niż życie, a ja byłem powodem twoich boleści, potwarzy, czy zdołasz przebaczyć mi kiedy, pomyśleć o mnie bez goryczy?
 Więc on także wiedział wszystko! Marya opuściła głowę i szkarłatny rumieniec wystąpił jej aż na czoło.
 Ale on nie zrozumiał go i mówił dalej:
 — Bądź pani spokojna; ty i dzieci twoje pozostaniecie jedyną myślą i staraniem mojem, będę czuwał nad wami, pracował dla was, to będzie pociechą moją. Ale więcej narzucać już nie mogę nieszczęsnej obecności mojej. Świat