Strona:PL Waleria Marrené-Walka 126.jpeg

że w tej właśnie chwili nie miał ochoty o nich pamiętać, może nie wiedział, czy wieść o nich doszła do Oktawii.
 — Tak pani, odparł więc oględnie.
 Ale Oktawia nie uznała za stosowne objaśnić go o tem co wiedziała lub sądziła.
 — Warszawa, mówiła dalej, ma być ożywiona tej zimy, Kazia zabawi się trochę.
 Tym słowom nie można było nic zarzucić, a jednak wymówione były w taki sposób, iż wykazywały całą różnicę, jaka w pojęciu dumnej dziewczyny leżała pomiędzy nią a towarzyszką lat dziecinnych.
 — A pani? spytał hrabia Leon uderzony tym tonem, nie żałujesz zabaw Warszawy?
 Oktawia znowu spojrzała na niego swemi pięknemi oczyma, w których przemknął się zwykły im drwiący wyraz.
 Och! niebardzo, odparł niedbale z tak widocznem lekceważeniem, że hrabia Leon uczuł się prawie zawstydzony swojem pytaniem.
 — Pani nie lubisz zabaw? zapytał znowu, chcąc nieświadomy błąd naprawić.
 — Przeciwnie, wyrzekła panna wzruszając lekko ramionami: ależ zabawy warszawskie?
 Była to odpowiedź osoby, która widziała daleko większe okolice i czuła się stworzoną do innego świata.
 Hrabia Leon pozostał zdumiony tą spokojną pewnością. Spojrzał jeszcze raz na swoją sąsiadkę: rzeczywiście jej poważnie wspaniała postać, jej wdzięk majestatyczny, mogły rozbłysnąć zwycięzko na każdej widowni i wszędzie znaleźć uznanie; miała największą rękojmię powodzenia, niezachwianą pewność siebie. Jakim sposobem wyrobiła się ta dziewczyna, jakim cudem podpatrzyła tajemnicę działań ludzkich i umiała wyzyskiwać ją dla siebie? był to jeden z tych niedocieczonych faktów, których w życiu tyle się zdarza. Na Leonie czyniła ona dziwne wrażenie, olśniewała