Strona:PL Waleria Marrené-Walka 070.jpeg

a oczy jej zapadłe, ocienione białemi brwiami, zachodziły mgłą łzawą.
 — Nie pani, odparła dziewczyna, ale on był u Salickich.
 Stara kobieta splotła ręce z rodzajem rozpaczy i opuściła je na kolana ruchem pełnym zniechęcenia.
 — I cóż ztąd? szepnęła; on często bywa w Warszawie, ja wiem o tem, tylko on zapomniał o mieszkaniu naszem.
 Spuściła głowę i pozostała chwilę nieruchoma, z oczyma wlepionemi w ziemię.
 Jadwiga patrzała na nią w milczeniu.
 — Pani, szepnęła tak cicho, że sama zaledwie mogła dosłyszeć głos własny: czy on wie o chorobie Lucyana.
 — Pisałam mu o tem, odparła ponuro; nie odebrałam odpowiedzi.
 — A może, ciągnęła dalej uparcie; może list go nie doszedł, wszak on często jest w podróży, nie prawdaż? Och! gdyby on wszystko wiedział, on nie mógłby zostawić brata bez pomocy.
 I mówiąc to zbliżyła się do starej kobiety, pochyliła się na jej kolana, jakby chcąc wybadać wyraz jej oczów spuszczonych, aż uczuła na czole łzę ciężką, palącą, spadłą z tych przygasłych źrenic, podniosła się w milczeniu i patrzała z rodzajem przerażenia na przygnębioną jej postać.
 — Mój Boże! wyrzekła, to być nie może, by on o was zapomniał.
 Kobieta otrzęsła się z tej chwilowej słabości, otarła oczy i wyrzekła z wysileniem:
 — Nie mówmy o tem, Jadwigo! Placyd nigdy nie miał serca, ja mam jednego tylko syna, Lucyana.
 — Ale on może, on powinien wam dopomódz.
 — I cóż z tego? mógłby, ale nie chce.