Strona:PL Waleria Marrené-Walka 027.jpeg

 — Och! odparła Kazia, mam z sobą Antoniego, a przytem moja klacz tak sławnie kłusuje, za dziesięć minut będę w domu, tylko nie chce mi się odjeżdżać.
 — To odpraw z końmi Antoniego, ja cię odeszlę.
 — Nie nie, mama byłaby niespokojna, zawołała z żywością, świadczącą jak pomimo samolubnej mowy, przekładała cudzą przyjemność nad swoją.
 — A twój mąż jeszcze nie powrócił, Maryniu? spytała po chwili.
 Czoło młodej kobiety zmroczyło się widocznie, łzy zakręciły się w jej oczach.
 — Dziś miał powrócić, miał napisać z drogi, ale nie uczynił tego.
 — To źle, wyrzekła sentencyonalnie Kazia.
 — Dla czego źle? pochwyciła Marynia; czy ty wiesz co złego?
 Dziewczyna zmiarkowała od razu niezręczność popełnioną.
 — Źle, bo jesteś niespokojna, ale skoro nie pisze, to pewno nadjedzie. Zresztą mężczyźni nigdy pisać nie lubią, dodała z taką pewnością, jakby fakt ten stwierdziła sama długoletniem doświadczeniem.
 — I ja tak sądzę, powtórzyła dobrodusznie Marynia; a jednak nie wiem czemu czuję niepokój dziwny. Mąż wyjechał do Warszawy zmartwiony, skłopotany.
 — Dla czegóż tak?
 — Ja nie wiem, nie mieszam się do interesów, ale od jakiegoś czasu martwi się czemś bardzo.
 — To zwyczaj wszystkich mężczyzn, odparła znowu stanowczo Kazia, która widać miała doskonale wyrobioną teoryę o wszystkich wadach i przywyknieniach męzkich.
 — A zkądże to wiesz?
 — O! mama mówiła, że mój ojciec turbował się zawsze deszczem, mrozem, suszą, pogodą i tysiącem innych rzeczy; a zresztą nasz rządca Skrzęcki toż samo czyni