Strona:PL Waleria Marrené-Smutna swadźba 24.jpeg

 Teraz szedł, popędzając woły i pogwizdując jakąś nieokreśloną nutę, która, przechodząc mu przez usta, nabierała syczącego dźwięku.
 Nie pozdrowił zrazu Salki, idącéj przy nim z pękiem chwastu na ręku; zdawał się jéj nie widzieć; tylko czasami, ni stąd ni zowąd, uderzał witką niewinne woły, chociaż nie zbaczały z drogi, nie zatrzymywały się nigdzie i szły prosto przed siebie, cierpliwe i posłuszne.
 Dopiero przed podwórkiem prawie Lenartowéj chaty, Tomek zatrzymał się nagle.
 — A no, kiedyż wesele? — zapytał zdławionym głosem.
 Tym razem Salka roześmiała się wesoło.
 — Jakie znowu wesele? — zagadnęła z kolei, niby nie rozumiejąc, do czego on zmierzał.
 Tomek spojrzał na nią niepewnem okiem: czy żartowała z niego, czy téż doprawdy wesele owo przyśniło mu się tylko.
 — A swaty wczorajsze? — zawołał, — swaty kulawego Franka!
 Przez chwilę dziewczyna miała ochotę się z nim podroczyć, ale nie miała serca tego uczynić, bo go jéj strasznie żal było.
 — Swaty! — odparła pogardliwie, — ot swaty poszli tak jak i przyśli.
 — I ty nie wypiłaś od nich wódki? — zawołał wstrzymując oddech.