Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 296.jpeg

 — Zosiu, wyrzekłem miękko, byłem dla ciebie niewyrozumiałym.
 — Mój ojcze, odparła, okrywając pocałunkami rękę moję, wiedziałam że to przeminie.
 — Jakto, Zosiu? spytałem trochę urażony jéj domyślnością.
 — Byłeś zawsze dobrym i sprawiedliwym, wyrzekła, podnosząc na mnie oczy rozjaśnione promieniem nadziei, więc musiałeś w końcu uznać słuszność sprawy mojéj.
 — A tymczasem cierpiałaś, Zosiu?
 — Czekałam, ojcze; wszak nie napróżno?
 Uśmiéchnąłem się szczérze, serdecznie, ucieszony jéj radością.
 — Przyszlij mi dziś Wiktora, ty mała dyplomatko: zobaczymy, rzekłem wreszcie.
 Zosia rzuciła mi się na szyję.
 — Ty miałeś jakieś wielkie zgryzoty, ojcze, szeptała, przytulając do ucha mego różowe usteczka; jak gdyby bała się obrazić mię zbyt śmiałemi słowy. Ja to widziałam i nie mówiąc nic, martwiłam się tobą, ale nie zwątpiłam nigdy o twojém sercu. Dlaczegóż nie chesz nam powiedziéć co cię boli?
 O mało nie odtrąciłem jéj od siebie za te wyrazy; ale nie uczyniłem tego. Uczucia moje zmiękły dziwnie. Zamiast gniewu i rozpaczy, miałem w sercu tylko ból nieokréślony.