Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 293.jpeg

rzy w téj chwili, zatopieni w sobie, zapominali o świecie całym.
 Nie wiem czy chodziło mu o mnie czy o to, by nie zamącić im téj słonecznéj chwili widokiem szaleństwa mego; ale w każdym razie trafił na jedyne słowo, które mogłem zrozumiéć. Patrzyłem na niego i na nich martwym wzrokiem; pragnąłem by ziemia rozstąpiła się podemną, by śmierć litośna wyrwała mnie z tego piekielnego koła męczarni bez wyjścia; a jednak wiedziałem że daléj cierpiéć muszę.
 — Odejdźmy ztąd, mówił cicho Stanisław, to co tu widzisz, jest nad twoje siły.
 Wstrząsnąłem głową.
 — Patrzę na to nie od dzisiaj, odparłem.
 — Więc powinieneś zwyciężyć siebie; nadmiar cierpienia zabija miłość.
 Zwyciężyć siebie? Wielkie słowo, którém nieraz silni przygniatają słabych, słowo bez znaczenia dla tych, którzy mu sprostać nie umieją. Ten człowiek o żelaznéj woli i polotnych myślach, o energicznych uczuciach, miał rodzaj pogardliwego politowania dla mojéj bezrozumnéj, beznadziejnéj miłości. Nie pojmował jéj.
 — I cóż ty poczniesz daléj? pytał, jakby koniecznie szukając dla mnie drogi wyjścia.