Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 201.jpeg

śli krwawe nie powinny zamącić jéj domu, ani odbić się w atmosferze jego. Ja, wchodząc do niéj, postawię za progiem tę sprawę i jéj następstwa.
 — Masz pan słuszność, wyrzekłem; powietrze nawet którém ona oddycha niechaj zostanie niekalane. Przyjdź pan do mnie przed wieczorem czekać będę na ciebie.
 Wyszliśmy obydwaj z pracowni, potrzebowałem bowiem zmienić ubranie, wyszukać sobie towarzysza i umówić się z sekundantami Olesia.
 — Pan tymczasem, mówiłem do Gustawa, idź do strzelnicy; jestto ostrożność, któréj z pewnością przeciwnik pański nie zaniedba.
 Ale młody człowiek uśmiéchnął się tylko.
 — Mam lekcye u pani Nasielskiéj teraz i wieczorem, rzekł, spoglądając na zegarek; jeśli mi czasu wystarczy, usłucham pańskiéj rady.
 Nie nalegałem, wiedząc że byłoby to daremnie. Ten człowiek miał rodzaj spokojnéj determinacyi którą panował nad innymi. Zresztą nie zastanowiałem się nad tém; czas naglił... rozeszliśmy się.
 Wkrótce ułożyłem sobie cały program postępowania i wybrałem się do jednego ze znajomych, który odpowiadał zupełnie temu czegom potrzebował gdy niespodzianie spotkałem panią B. z panną Emmą. Zafrasowane bardzo zajściem zdarzo-