Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 200.jpeg

kę jego serdecznie; rozumiem czego pan żądasz i nie zawiodę położonéj w sobie ufności.
 — Wiedziałem o tém i dlatego wprost przyszedłem tutaj.
 — Czy pomyślałeś pan o drugim sekundancie?
 — Nie, wybór ten zostawiłem panu.
 Rzecz to była małéj wagi, czułem że cała sprawa polegała na mnie, a zresztą znałem wielu poczciwych i nic nie znaczących ludzi, którym przypadała z prawa rola figuranta.
 — I kiedyż się to stało? spytałem.
 Na to wspomnienie chmura przesunęła mu się po czole.
 — Wczoraj przed wieczorem, u państwa B., odparł. Szukałem pana natychmiast, ale znaléźć nie mogłem.
 — Gdzież mam pana zawiadomić o ułożonych warunkach?
 Chwilę zdawał się wahać.
 — Nie możesz pan przyjść do mnie, wyrzekł; nie chciałbym aby matka moja domyśliła się czego. Szczęściem dziś rano ci panowie nie zastali jéj w domu.
 — Więc może zejdziemy się u pani Nasielskiéj?
 Widziałem wyraźnie jak zadrżał.
 — O nie, nie tam, zawołał. Krwawe słowa, my-