Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 171.jpeg

szy, jak gdyby słowa te były naturalném przedłużeniem toczącéj się rozmowy.
 Ten zwrot był czelnym i śmiałym; jednak nie zastał pani Nasielskiéj nieprzygotowaną.
 — Widzę oddawna, że pan przybyłeś tutaj z tym zamiarem, odparła, patrząc mu prosto w oczy; sądzę jednak iż rozmowa ta jest zupełnie zbyteczną, bo słowa żadne położenia mojego nie zmienią. Przyjmując opiekę, znałeś je pan dokładnie.
 — A jednak ono zmienić się może, wymówił szambelan dobitnie, zwracając ku niéj oblicze ożywione przebiegłym uśmiechem.
 — Jakim sposobem? zapytała nieporuszona.
 — Pani domyślasz się o czém chcę mówić?
 — Dajmy na to że się nie domyślam; mów pan wyraźnie, bo nie mam daru rozwiązywania zagadek.
 I oczy jéj śmiałe, surowe, w téj chwili prawdziwe oczy sfinksa, topiły się w twarzy pana szambelana, który zapewne nie miał ochoty wypowiadać wyraźnie pewnych przedmiotów i wołał zostawiać je niewymówionemi.
 Teraz jednak, na jéj żądanie, od tego obowiązku uchylić się nie mógł.
 — A więc, zawołał zawsze uśmiéchnięty, zależałoby tylko od pani powrócić sobie i dzieciom stracone stanowisko. Nie będę ukrywał przed pa-