Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 166.jpeg

 — Kto tu ma być? zawołałem.
 — Szambelan Nasielski, brat mego męża.
 — Nie przyjmij go pani.
 — Muszę; jest opiekunem moich synów. On jeden z całéj rodziny zachował z tego powodu ze mną stosunki.
 W głosie jéj dźwięczała struna jakaś bolesna; milczała chwilę, spuszczając ku ziemi surowe czoło.
 — Może, spytałem, przeszkadzam pani?
 I brałem za kapelusz, chcąc się oddalić.
 — O nie, przerwała, zostań pan. Wizyta szambelana potrwa krótko; przeczuwam jéj cel. Gdy przybędzie, zaczekasz pan na jego odejście w ogrodzie. Widok tego człowieka jest mi przykrym; potrzeba mi po nim zobaczyć twarz przyjazną.
 Spojrzałem na nią zwilżonemi oczyma.
 — Pani, wyrzekłem z tłumioną rozkoszą, możesz mną rozporządzać zupełnie.
 Nie miała czasu odpowiedziéć; tylko wzrok jéj spoczął na mnie w pełnym, olśniéwającym blasku, bo w téj chwili turkot dał się słyszéć przed gankiem.
 — Czy nie lękasz się pani, spytałem, kierując się do drzwi ogrodu, abym mimowolnym był świadkiem rozmowy?
 Wzruszyła ramionami, właściwym sobie niedbałym ruchem.