Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 136.jpeg

 — On może wart sto razy więcéj odemnie, odparła po chwili; ale pomiędzy nami niéma jedności pojęć, zasad, myśli i uczuć.
 — Ależ on panią kocha przecie.
 Wstrząsnęła głową.
 — Trzebaby się najprzód porozumiéć co do znaczenia wyrazów. Gdyby on mnie kochał, lub ja jego, listy nasze byłyby inne zupełnie. On daje mi to, czego świat zwykł wymagać w podobnych razach od uczciwego człowieka, a wzamian nie żąda téż niczego więcéj. Miałabym resztę jego czasu zbywającego od wyścigów, polowań i baólw, byłabym jedną więcéj zabawką w jego życiu, piękném cackiem, osobą umiejącą dom jego uczynić modnym i zajmującym, jemu samemu dać chwilę rozkoszy, oto wszystko. A czy on domyśla się nawet, czém w myśli mojéj jest miłość, czém małżeństwo?
 Umilkła na chwilę, spuszczając na ogniste oczy ciemnych rzęs zasłonę, jakby zatopiona w marzeniach swoich.
 — Małżeństwo bez miłości, mówiła daléj poważnie, to społeczna zbrodnia, najdoskonalsza szkoła zepsucia, to ostatni krąg dantejskiego piekła.
 — A małżeństwo z miłości? pochwyciłem, nienasycony jéj słowami.
 Podniosła na mnie smutne, dojmujące wejrzenie.
 — Nie zaznałam go, odparła zwolna, ale sądzę