Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 135.jpeg

cunkiem? Ja jednak czułem, że sądząc ją według ogólnéj miary, wyrządziłem jéj krzywdę, za którą słusznie czuła się obrażoną.
 — Pani, rzekłem, czepiając się jedynego możliwego usprawiedliwienia, dlaczegóż nie mogłabyś go kochać?
 — Zapewne, odparła, bo hrabia Gaston z wysokości majestatu swego raczył schylić się do mnie. Przeczytaj pan uważnie list jego; czyż lęka się on odmowy? czy przypuszcza ją nawet? Nie, ofiarując mi rękę swoję, zna całą wartość tego daru, wié dobrze, iż ludzi takich jak on się nie odrzuca.
 — Ale gdybyś go pani kochała.... zawołałem. Dlaczegóż on właśnie podobać się pani nie może?
 Chciała cóś odpowiedziéć, ale wstrzymała się; wyraźnie uważała za zbyteczne objaśnić mnie w tym względzie.
 — Dlatego, wyrzekła tylko, że pomiędzy nami leży przepaść.
 Rozumiałem wprawdzie tę przepaść, ale bardzo niewyraźnie; świat jéj pojęć zbyt nowym był dla mnie.
 — On pani niewart, szepnąłem, żaden człowiek na świecie wart pani być nie może.
 Dosłyszała to i poczęła śmiać się, nie wiem czy z tego naiwnego wykrzyknika, czy z mojéj zafrasowanéj miny, czy téż z własnego oburzenia.