Strona:PL Waleria Marrené-Nemezys 050.jpeg

 — Jakto, zawołał Julek, wtrącają się do rozmowy pomiędzy matką, a starszym bratem, — jakto, nawet pan Gustaw wszystkiego nie umié?
 Kobiéta rozśmiała się po raz drugi.
 — Pan Gustaw umié wszystko, co wam nateraz wiedziéć potrzeba.
 Chłopcy chwilowo poprzestali na téj odpowiedzi.
 — A dlaczego, wyrzekł po chwili młodszy, pan Gustaw nie wyjeżdża z nami rano na spacer?
 — Bo musi pracować, odrzekła matka.
 Ale ta logiczna odpowiedź nie zadowoliła chłopców, a przynajmniéj młodszego, który odezwał się po chwili:
 — Wszak zawsze mówisz, mamo, że nauka jest pracą; więc i pan Gustaw mógłby pracować tutaj z nami.
 Widocznie nie zrozumiał ekonomicznego warunku produkcyjnéj pracy. Dziecię zamożnych rodziców, nie znało rzeczywistego życia, ani łamania się z żadną potrzebą.
 — Praca pana Gustawa musi mu dać chléb, mieszkanie i odzienie, a zatém niema w niéj najczęściéj wyboru: musi robić to, co mu daje piéniądze.
 — A nam kto da piéniędzy? spytał znów chłopczyk z namysłem.
 Jakiś mrok przesunął się po twarzy kobiéty,