Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 471.jpeg

 Ale kostniejąca ręka ojca zdobyła się jeszcze na uścisk.
 — Nie potrzeba mi już nic.... stało się.... czas mój nadszedł.... przebacz mi synu!
 Wówczas dopiero Stanisław spostrzegł przy nim szklankę niedopitą, a przy niej pustą flaszkę. Zrozumiał wszystko.
 — Oh mój ojcze — zawołał — czemużeś to uczynił?
 W głosie jego dźwięczała rozpacz.
 Ściągnięte śmiertelnie rysy Herknera, wypogodziły się na chwilę, spojrzał na syna i łza ostatnia zaświeciła mu w gasnących oczach.
 — Czemużeś to uczynił ojcze? — powtarzał syn zapominając o wszystkiem, i rozumiejąc to jedno że go tracił.
 Wysileniem woli Herkner podniósł się na wpół, wyciągnął drżącą rękę, i schwycił Stanisława.
 — Czemu? — wyszeptał tylko, jak gdyby nie chciał lub nie mógł wymówić więcej.
 Ale wzrok jego przerażony odkrył synowi tajemnicze niewymówione słowo.
 — Ja kochałem cię — wyrzekł umierający, opadając sztywno na poduszki, bo reszta życia wy-