Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 437.jpeg

 — Czy umiałabym w kuchni przypilnować lichego obiadu, na którego samą myśl czuję mdłości, piekąc sobie twarz przy ogniu i smoląc ręce?
 — Nie, nie!
 — Czy mogłabym chodzić piechotą, błocąc się i dźwigając obrzydliwe kalosze lub parasol?
 — Nie moja droga.
 Teodora parsknęła śmiechem.
 — A więc widzisz sam — zawołała — że ja muszę być bogatą.
 Jakkolwiek konkluzya ta przeprowadzoną była loicznie, i opartą na jego własnych wyznaniach, Józef przecież próbował protestować przeciwko niej.
 — Ależ Teodoro, słyszałaś w jakiem znajdujemy się położeniu.
 — Położenie twoje, nic a nic nie zmienia mego usposobienia. Oszukałam się idąc za ciebie, sądziłam że masz wielki niezależny majątek.
 — Oszukałaś się, ty oszukałaś! — powtarzał nieszczęśliwy Józef, niezdolny jeszcze zrozumieć ją dokładnie — wszakże sama....
 — Sama nie miałam nic i właśnie dla tego potrzebowałam bogatego męża — odparła cynicznie.