Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 420.jpeg

niłby to daremnie. Ta niema rozpacz nieszczęśliwego wzruszyła prawnika.
 — Józefie — zawołał z żalem — i cóż będzie teraz?
 On zwrócił na niego szklanny osłupiały wzrok, i milczał.
 — Jak mogłeś to uczynić? — mówił dalej Konrad.
 Nieokreślony uśmiech zarysował się na wargach męża Teodory, wskazał na drzwi po za któremi była, rozpaczliwym ruchem.
 — Widziałeś — szepnął — jak ona jest piękną, nie umiałem jej nic odmówić, oto wszystko.
 — Ależ ty zgubiłeś ją i siebie.
 — Ją nie, ją nigdy, ona nie wiedziała o niczem, ona nie może odpowiadać za moje czyny.
 — Ależ ty wierzyłeś przynajmniej w jej miłość Józefie?
 — W jej miłość — powtórzył — ja nie wiem, wierzyłem w jej uśmiech, w jej uścisk.
 W tych słowach było straszne potępienie dla Teodory. Mąż jednak nie zdawał się to rozumieć.