Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 340.jpeg

le, roznosząc woń wytwornej kuchni, tak drogiej gastronomom, a Leonard rozlewał zupę z widocznym zamiłowaniem, łykając jej parę, gdy niespodzianie jeden z garsonów wręczył mu bilet Herknera, na którym ołówkiem nakreślono słów parę:
 „Potrzebuję widzieć się natychmiast w interesie ważnym dla nas obydwóch.”
 Bilet ten przychodził nie w porę; Horyłło jak każden polak był zły kiedy był głodny, cóż dopiero gdy go odrywano od tak wybornej soupe à la reine, do której osobiście w kuchni dawał instrukcyę; oprócz tego miał naturę szlachecką, interesa u niego zawsze ustępowały przed zabawą, dla tego też odebrawszy to gwałtowne wezwanie swego quasi wspólnika, skrzywił się niezmiernie, a nawet zaklął dobitnie, chowając śpiesznie bilet do kieszeni. Nie życzył sobie bowiem wcale, w tem towarzystwie, popisywać się ścisłą znajomością z człowiekiem jak Urban Herkner.
 — Cóż się to stało? — spytał jeden z młodzieży.
 — Leonard stracił fantazyę — zauważył drugi.
 — Czy nie od Alinki przypadkiem?