Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 263.jpeg

 — Dziękuję panu — zawołała z roziskrzonym wzrokiem — dziękuję, Bóg panu wynagrodzi... ja chciałabym....
 Nie dokończyła zaczętej myśli, ale suche jej palce wpiły się w jego szostką dłoń ściskając ją konwulsyjnie.
 Potem zaczęła otwierać flaszkę drżącemi z pośpiechu rękoma i usiłowała dać Natalce przepisaną dozę.
 Pomoc ta była spóźnioną, dziecko było konające i tylko oczy matki dostrzedz tego nie mogły.
 — Pani! — zawołał Strzygalski, który może w głębi serca znalazł współczucie dla tej strasznej niedoli — nie pojmuję jakim sposobem w takiej chwili, jesteś samą i bez pomocy.
 — Nie pojmujesz pan — zawołała wybuchając nerwowym śmiechem — nie pojmujesz pan, jestem sama bezsilna, niedołężna, niezdolna zapracować na utrzymanie biednych istot którym dałam życie.
 Rola którą zamierzał odegrać Strzygalski, absorbowała go pomału i stawała się niejako realnością; przyszedł tutaj z zamiarem wyłudzenia od Teresy teki z papierami męża, teraz zapomniał