Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 254.jpeg

 Powoli straszne położenie w jakim zostawała zacierało w niej wrodzone piętna godności. Siedziała skurczona z włosami starganemi drżąc od chłodu po nocy bezsennej, nie zważając na resztę dzieci które przerażone nieruchomością matki siedziały smutne po kątach. W tej chwili Natalka droższą była dla niej od świata całego.
 Michasia starała się bawić najmłodszą siostrzyczkę napierającą się czegoś.
 — Mamo — szepnęła zbliżając się do Teresy i ciągnąc ją za suknię — mamo.
 Kobieta wstrząsnęła się i podniosła na nią zagasłe oczy.
 — Mamo trzebaby Marylce ugotować kaszki, bo głodna.
 — Trzebaby, tak trzeba, ale Michasiu patrz Natalka, chora a ojciec nie wraca.
 — Albo to ojciec Natalce co poradzi? — odparła dziewczynka — a jak będzie krzyczał to jeszcze ją obudzi.
 Dreszcz zimny przebiegł ciało Teresy, załamała ręce.
 — Ojciec musi dać na lekarstwo — szepnęła.