Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 209.jpeg

 — Ja wiedziałam że mi to odpowiesz — zawołała — czułam dobrze iż mogę myślić i mówić zawsze za nas dwoje.
 — Kazimiero — szepnął Konrad zwilżonym głosem ten co przy tobie nie stałby się czystym i świętym jak ty sama, nie byłby wart spojrzenia twego.
 — Pan psujesz mnie okropnie — wyrzekła Kazimiera z łagodną żartobliwością — utrzymujesz mnie w atmosferze takich hołdów, iż na końcu gotowa byłabym uwierzyć żem z innej gliny ulepiona niż świat cały.
 — Alboż tak nie jest.
 Podniosła palce z lekką groźbą chcąc mu nakazać milczenie.
 — Nie możemy zaglądać w cudze myśli i serca Konradzie, nie wiemy co się w nich dzieje, wierz mi ludzie są często lepsi od swoich czynów, i nigdy prawie nie pojmują zła jakie wyrządzają. Nauczyło mnie tego życie, a ty wiesz że ono nie było zasłane różami.
 — Być może iż się nie mylisz Kazimiero, ale cóż ztąd?
 — Powinniśmy im przebaczać gdy nas ranią.