Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 143.jpeg

 — Na Boga Teodoro, zawołał Józef, ja ciebie nie rozumiem.
 Był blady śmiertelnie, ona patrzyła na niego z chłodną litością.
 Przez długą chwilę małżonkowie mierzyli się oczyma, z jednej strony była pokora i skrucha, z drugiej tryumfująca potęga.
 — Ty wiesz, wyrzekła wreszcie kobieta, że ja muszę mieć czego pragnę.
 On poruszył usta jakby chciał przemówić, ale nie wyszło z nich słowo żadne.
 — Cóż? spytała niemiłosiernie stawiając mu tem słowem pytanie bytu.
 — Będziesz miała wszystko, szepnął mąż zwyciężony opuszczając ramiona ze zniechęceniem człowieka, któremu wysuwa się z ręki deska zbawienia.
 — Kupisz mi Bewerley’a, wyrzekła, chcąc według przysłowia, kuć żelazo póki gorące.
 — Kupię, odparł głucho.
 — A widzisz, zaśmiała się Teodora, że na wszystko jest rada.
 On spojrzał na nią takim wzrokiem, iż śmiech zamarł jej na ustach, potem pochwycił ją gwałto-