Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 133.jpeg

 — Teodoro — powtórzył Józef — chciałbym z tobą pomówić.
 Ton jego był niezwykle poważny, a kobiety takie jak Teodora nadewszystko lękają się powagi, więc ona też przerwała mu żartobliwie.
 — Ah! co za uroczysty początek, zmiłuj się czy tego nie można na jutro odłożyć?
 Mówiąc to zrobiła tak komicznie zafrasowaną minkę, iż mąż uśmiechnął się mimowoli.
 — Niepodobna moja droga, ty śpisz do południa, ja muszę rano wyjść z domu dla załatwienia interesu.
 — To będziesz mówić potem, jak powrócisz — odparła ziewając.
 — Nie moja droga, ja właśnie względem tego interesu naradzić się chciałem.
 — Ze mną — zawołała wybuchając śmiechem — ze mną Józiu, alboż ja znam się na tem, żartujesz chyba.
 — Na nieszczęście nie żartuję wcale.
 — Ależ mój Józiu, rób co chcesz, ja z pewnością nic ci nie poradzę i w niczem się nie sprzeciwię.