Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 126.jpeg

 — Ależ ja tego nie mogę uczynić, człowieku miej miłosierdzie.
 Na te słowa, pan Leonard wyprostował się dumnie, z całym majestatem obrażonej cnoty.
 — Alboż to ja pożyczam — zawołał — wiesz dobrze iż dałbym ci bez rewersu na słowo.
 — Prawda, przebacz mi — wyrzekł zmieszany Józio, który widział w towarzyszu jedyną deskę zbawienia, w położeniu jakiem się znajdował — ależ sam widzisz dobrze że to niepodobna.
 — To już zależy od wyobrażenia — odparł Horyłło — nie namawiam cię do niczego, prosiłeś mnie o pośrednictwo, powtarzam ci więc cudze żądania, za które nie biorę odpowiedzialności.
 — Cóż ja mam począć — mówił Sumski — trąc czoło z prawdziwą rozpaczą — Teodora potrzebuje wierzchowca, strojów coraz nowych.
 — Ma się rozumieć, tak piękna kobieta, bez podobnych rzeczy obejść się nie może.
 — Ależ ja nie mam, ja nie mam — powtarzał mąż.
 — Hm! — mruknął złośliwie powiernik — trzeba się było wprzód obrachować z kieszenią, pię-