Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 078.jpeg

któren z nich przerwie milczenie. Pomiędzy niemi zdawał się panować pewien przymus.
 — Czy nie masz mi nic powiedzieć panie Leonardzie? — zagadnął wreszcie z tłumioną niecierpliwością gospodarz domu.
 — Ja tylko co powróciłem ze wsi, dokąd jeździłem za interesami, ale tutaj w Warszawie czy nic nie zaszło nowego?
 — A cóżby zajść mogło?
 Horyłło uśmiechnął się nieznacznie sam do siebie.
 — Wiesz to zapewne lepiej odemnie panie Urbanie.
 Ci dwaj ludzie patrzyli długo na siebie badawczo, ale żaden nie potrafił nic wyczytać z twarzy drugiego.
 — Bądźmy lepiej szczeremi Horyłło — odezwał się Herkner.
 Horyłło zaśmiał się grubym głosem.
 — Ja zawsze jestem szczery — odezwał się rubasznie — skoro mi to korzyść przynieść może.
 Ten wstęp nie podobał się gospodarzowi, i na twarzy jego ukazał się teraz widocznie kontrast rysów z wyrazem, przecież po chwili odezwał się znowu.