Strona:PL Waleria Marrené-Mężowie i żony 050.jpeg

 — Przez cały tydzień szukaliśmy cię daremnie — mówił drugi — znikłeś jak kamfora, a zjawiasz się jak duch Banka przy uczcie.
 Właśnie wówczas grywano w teatrze „Macbetha”, ztąd zapewne nasunęło się owo klasyczne porównanie młodemu człowiekowi.
 — Tylko co wysiadłem z wagonu — odparł lakonicznie Horyłło.
 — Gdzież jeździłeś?
 Horyłło uśmiechnął się gładząc, nieznacznie kieszeń, ale nie dał żadnego bliższego objaśnienia co do swojej wycieczki.
 — Czy wiecie — zagadnął jeden — Leonard teraz poświęca się na ołtarzu ludzkości.
 — Dogląda chorych, grzebie umarłych, bierze w opiekę wdowy i sieroty — dodał drugi.
 — Nie miałbym nic przeciwko temu ja także — pochwycił trzeci — byle wdowy były młode i ładne, a sieroty dorosłe.
 Horyłło litośnie wzruszył ramionami.
 — Alboż ja się bawię w podobne sentymenta — wyrzekł — znacie przecież moje zasady co do kobiet.
 — Jego zasady! jest nieoszacowany! — wołano chórem.