Strona:PL Waleria Marrené-January tom II 070.jpeg

obiecałam milczeć i że ty także na słowo moje liczyć możesz.
 — Ja chciałbym czegoś więcej, matko; chciałbym, żebyś nie chowała ku nim żalu, ani nienawiści; żebyś pamiętała zawsze o dobrem, jakie nam zrobili.
 Mówił to miękkim, zwilżonym głosem, odzywając się do matczynego serca; ale głos ten nie obudził w niem echa.
 Była tutaj kwestya, względem której porozumieć się nie mogli.
 — Uczynię, com obiecała — odparła sucho — a co do wdzięczności...
 Blade jej wargi przycięły się w charakterystyczny sposób, oznaczający uparte postanowienie.
 Dzień zeszedł zupełnie; Władysław mógł dojrzeć wyraz jej twarzy, nie przysłonięty ani pomroką ranną, ani żadną myślą wsteczną. Zrozumiał, że wszystko, coby mógł uczynić, lub powiedzieć, było tutaj daremne.
 — Ha! szepnął zniechęcony — wola twoja matko, wola twoja!
 I pomimo zmęczenia i bezsennej nocy, zaczął zbierać rzeczy swoje, gotując się do drogi.
 Stara kobieta patrzała na to czas jakiś w milczeniu, surowa i gniewna; aż wreszcie przemogła w niej macierzyńska troskliwość. Powstawszy z miejsca przystąpiła do niego.
 — Zostaw to — rzekła — odpocznij, prześpij się; ja sama upakuję ci rzeczy.
 — Pociąg warszawski odchodzi rano, — odparł głucho.
 Zdawało mu się niepodobieństwem zostawać dłużej pod tym dachem; czuł, że nie zdołałby zasnąć, wobec tej nienawiści, czuwającej przy nim.
 — Pociągów idzie kilka.
 — Im prędzej, tem lepiej — mówił gorączkowo, zbie-